Nigdy nie wiadomo, co jest na końcu ścieżki. Dlatego warto iść. Bo zawsze jest nadzieja, że za zakrętem czeka na ciebie coś nieoczekiwanie pięknego, choć wcale się tego nie spodziewałeś. Dlatego nie warto poprzestawać na tym, co widzisz, bo nigdy nie wiesz, jakie piękno ma ci do zaoferowania świat. A możesz je poznać, jedynie idąc naprzód.

Przyjaźń All Inclusive

Przyjaźń All Inclusive to iście wakacyjna opowieść. Wakacyjna, choć poruszająca ważne tematy. Zresztą ten fakt nie powinien dziwić, w końcu autorką jest Karolina Wilczyńska. Po powieści tej pisarki sięgam w ciemno, bo są gwarancją wielu emocji, życiowych rozterek i wciągającej fabuły.

Nie inaczej było tym razem! Przyjaźń All Inslusive wzbudziła we mnie wiele emocji, głównie ze względu na świetnie wykreowanych bohaterów — jedni zaskarbili moją sympatię już od pierwszych stron, inni równie prędko mnie do siebie zniechęcili. Najbardziej zaskakującą bohaterką w moim odczuciu była Barbara, dzięki której przyjaciółki mogły razem pojechać w podróż życia. I to dosłownie w podróż życia! Z zainteresowaniem śledziłam zmiany, jakie w głównych bohaterkach zachodziły. Każda z nich wróciła z wakacji odmieniona i jestem szalenie ciekawa ich dalszych przygód. Nie ukrywam, że z niecierpliwością czekam na kontynuację, która mam nadzieję, wkrótce się ukaże.

W ciszy lepiej się widzi i bardziej się odczuwa (...). Może dlatego niektórzy tak lubią gwar i towarzystwo? Może to rodzaj ucieczki przed własnymi emocjami, z którymi nie chcą lub nie potrafią się zmierzyć? Rodzaj zagłuszania wewnętrznego głosu?

Przyjaźń All Inclusive jest wręcz przesiąknięta wakacyjną atmosferą. Z przyjemnością chłonęłam maltański klimat tej powieści. Karolina Wilczyńska doskonale oddała piękno Malty, a wszystkie opisy krajobrazów czy turystycznych atrakcji były tak sugestywne, że malowały mi się przed oczami podczas lektury. Wraz z bohaterkami delektowałam się promieniami słońca i miękkim piaskiem pod stopami, jednak przeżywałam również z nimi rozterki i problemy, z jakimi przyszło im się mierzyć. Najnowsza powieść Karoliny Wilczyńskiej jest niesamowicie przyjemna w odbiorze, ale skłania również do przemyśleń. 

Uwielbiam tę książkę za jej wakacyjną atmosferę; za maltański klimat, który sprawił, że czułam się jakbym była w samym centrum wydarzeń; za historię, która pod wakacyjnym płaszczykiem, kryje w sobie ważne przesłania i za ukazanie, jak wielką moc ma przyjaźń.

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Skarpa Warszawska.

Jeszcze nie odmieniła swojego życia, ale zaczęła już nad tym pracować. Zgodnie z wolą wszechświata przepoczwarzała się. Pewnego dnia, już niedługo, zamieni się w pięknego motyla i od tej pory będzie robić tylko to, co fajne, bez względu na fakt, czy te rzeczy zostały przez nią wcześniej zaplanowane, czy też nie. Wystarczyło tylko trzymać się listy.

Zacznij żyć, Chloe Brown

Chloe Brown cierpi na przewlekłą chorobę. Gdy w wyniku nieszczęśliwego wypadku niemal straciła życie (można by polemizować, czy rzeczywiście tak się sprawy miały), postanowiła sporządzić listę, która ma jej pomóc żyć pełną piersią. Mogłoby się wydawać, że odhaczanie kolejnych punktów z listy nie będzie sprawiało większego problemu, jak się jednak później okazuje, Chloe potrzebuje wsparcia w realizacji swoich planów, a na jej drodze staje wręcz stworzona do tego osoba.

Uwielbiam motyw listy marzeń/ pragnień w książkach, więc gdy okazało się, że fabuła tej książki kręci się wokół takiej listy, byłam przeszczęśliwa!

Już po przeczytaniu pierwszej strony wiedziałam, że będę się świetnie bawić. Nie myliłam się! Zacznij żyć, Chloe Brown to cudowna komedia romantyczna, która nie dość, że bawi (ileż ona wywołała uśmiechów na mojej twarzy!), to jeszcze dotyka ważnych tematów, co jest dla mnie bardzo ważne w literaturze obyczajowej. Uwielbiam, gdy za daną historią stoi jakaś wartość. A tutaj bezsprzecznie się ją dostrzega. Talia Hibbert nie podążyła za tak popularnym schematem, jakim są wyidealizowani (zwłaszcza fizycznie) bohaterowie, zamiast tego stworzyła postaci, w których największa wartość płynie z wnętrza, prosto z serca. Potrzeba jednak czasu, by ich dobrze poznać, oboje są bowiem zadziorni, charakterni i nie  pokazują od razu swojego prawdziwego oblicza. Śledzenie rozwijającej się znajomości Chloe i Reda było niezłą zabawą, zwłaszcza że początkowo pałali do siebie niechęcią, co i tak nie pokonało chemii, jaka między nimi się wytworzyła!

Napięcie, które narastało między nimi przez cały wieczór, coraz trudniej było ignorować. Delikatne nowo narodzone zaufanie tylko umacniało chemię i jeszcze bardziej rozpalało pożądanie.

Przełamywanie swoich słabości, życie z przewlekłą chorobą, radzenie sobie z traumami, próba życia na własnych zasadach i korzystanie z niego pełną piersią – to wszystko podane w przyjemnej formie, okraszone nutką erotyzmu i humoru znajdziecie w Zacznij żyć, Chloe Brown. Niezwykle ciepła, zabawna i inspirująca do działania książka!

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Czwarta Strona.

To niesamowite, jak ktoś może cię poruszyć, nawet jeśli znasz go przez krótką chwilę. I jak może cię zmienić, zostawić po sobie niezatarty ślad.

Z okazji niedawnej premiery Uśpionych namiętności zadałam Ani kilka pytań. Mam nadzieję, że rozmowa Wam się spodoba. Miłej lektury. ☺

Uśpione namiętności miałam przyjemność przeczytać już jakiś czas temu. Jeśli nie znacie tej powieści, koniecznie nadróbcie zaległości! Każdy z nas ma mniejsze lub większe pragnienia, marzenia, namiętności. Uśpione namiętności... które drzemią w nas, czekając na chwilę, aż odważymy się je spełnić. Izabelle, główna bohaterka tej powieści, miała takich namiętności wiele, jednak przez większość jej życia pozostały one niespełnione. Kobieta bowiem poświęciła się w pełni mężowi i dzieciom. Zawsze pozostawała w cieniu. Porzuciła realizację swoich marzeń, a na pierwszym miejscu postawiła rodzinę... Przełomowym momentem w jej życiu był dzień, w którym w końcu odnalazła w sobie siłę, by wyrazić swoje zdanie, by obudzić uśpione namiętności i zawalczyć o siebie.

Dotarło do niej, że życie nie zawsze jest takie, jakiego by się chciało. Że niektóre osoby łamią innym serca. Że nie wszystkie egzaminy się zdaje. Że nie ma w życiu tylko łatwych decyzji i że czasami, gdy kogoś uszczęśliwiamy, to innego ranimy. Już zrozumiała, dlaczego ludzie porównują swoją egzystencję do długiej wędrówki. Początek podróży zawsze był piękny — człowiek nie odczuwał jeszcze zmęczenia, wszystko było dla niego nowe i wszystkim dokoła się zachwycał. Ale potem pewne widoki mu powszechniały, na stopach pojawiały się pęcherze oraz otarcia. Czasami aż musiał przystanąć, odpocząć albo nawet i sobie popłakać, bo nie dawał rady. Po przerwie przychodziła nowa energia, lecz później pojawiały się kolejne problemy — i tak aż do końca trasy: chwile radości i szczęścia mieszały się z tymi trudnymi. Raz trzeba było podejść pod górę, a innym razem można było swobodnie z niej schodzić.

Ta chwila jest nasza

Jeden zwyczajny dzień. Dwa zupełnie odległe światy. I trzy dni pełne namiętności.

Dla Julii to najgorszy dzień w życiu. Nie dostała pracy, z którą wiązała spore nadzieje. Musi opuścić ukochane miasto i wrócić na wieś, do domu rodzinnego. Dziewczynę przepełnia żal, jej plany legły w gruzach.

Paweł ma powody do radości. Negocjacje, które prowadził, zakończyły się podpisaniem intratnego kontraktu. Mężczyzna nie jest jednak w nastroju do świętowania.

Ścieżki tych dwojga krzyżują się na gdańskiej plaży. Ona siedzi na piasku, ociera łzy i wpatruje się w fale. On patrzy tylko na nią…

Wspólny weekend pełen długich rozmów i miłosnych uniesień mija zbyt szybko. Zaczyna się kolejny zwyczajny tydzień, a wraz z nim powrót do szarej rzeczywistości i zobowiązań, które czekają gdzieś daleko.

Tylko jak dalej żyć, gdy serce zostało w Gdańsku?

∾∾∾

    Ta chwila jest nasza to historia miłości, która zrodziła się w nieodpowiednim czasie. Julia i Paweł poznali się, gdy oboje na barkach nieśli ograniczenia, które wydawały im się niemożliwe do zrzucenia. Ich wybory były uzależnione od oczekiwań otoczenia. Kierowali się powinnościami, spychając swoje potrzeby i marzenia na dalszy plan. Jednym z pragnień, które porzucili na rzecz swoich zobowiązań, było bycie razem i sprawienie, by wspaniały weekend, podczas którego liczyli się tylko oni, stał się ich codziennością. Tak się jednak nie stało i pociągnęło to za sobą życie okupione licznymi rozczarowaniami.

    Uczucie między bohaterami rodzi się szybko i intensywnie. Czuć chemię unoszącą się w powietrzu, zatem nic dziwnego, że oboje są przekonani, iż zrodzone między nimi pożądanie tak szybko nie wygaśnie. Nie wygaśnie mimo podjętych przez nich decyzji i konsekwencji, jakie bez wątpienia za sobą poniosą.

    Po raz kolejny Agata Przybyłek napisała powieść pełną miłosnych uniesień i czułych słów, jednak ten słodki klimat przełamuje gorycz zobowiązań ciążących na bohaterach. W pewnym momencie fabuła skręciła w ciekawym i jakże zaskakującym kierunku. Uwielbiam, gdy w książkach niczym grom z jasnego nieba historia zmienia bieg wydarzeń. Fabuła tej książki skręciła w kierunku, którego się absolutnie nie spodziewałam, tym samym sprawiając, że nie mogłam doczekać się zakończenia. Chciałam wiedzieć, w jaki sposób ta historia się zakończy i czy los, który rozdzielił tych dwoje,  sprawi, że ich drogi na nowo się zejdą.

    Ta chwila jest nasza pokazuje, jak bardzo los bywa przewrotny. Potrafi postawić na naszej drodze osoby, które bez wątpienia są nam pisane, które sprawiają, że na naszej twarzy pojawia się uśmiech, a w brzuchu fruwają motyle. Ten przewrotny los czasem dopuszcza się tortur, każąc wybierać między swoim szczęściem a powinnościami i zobowiązaniami.

(...) w życiu tylko łatwych decyzji i że czasami, gdy kogoś uszczęśliwiamy, to innego ranimy.

    Najnowsza powieść Agaty Przybyłek jest pełna życiowych problemów, trudnych wyborów i miłosnych uniesień podanych w nadmorskim klimacie. Jeśli macie ochotę przeczytać książkę, która zagwarantuje Wam kilka godzin przyjemne spędzonego czasu, to sięgnijcie po Ta chwila jest nasza — niemal baśniową opowieść, w której koniec końców miłość jest najważniejsza.

Recenzja powstała w ramach współpracy reklamowej z Wydawnictwem Czwarta Strona.

Wracając jednak do tematu. Ludwik też nie jest do końca normalny z tym swoim zapaleńczym zamiłowaniem do biegania po polach w kraciastych gaciach i poszukiwaniu skarbów. Kupił sonie kiedyś, choroba, za moim pozwoleniem, ten wykrywacz metalu i nie sposób go nieraz do domu zapędzić. Ma to jednak swoje dobre strony, przyznaję. Dzięki tej jego pasji do perfekcji opanowałam płacz na zawołanie, który w zestawieniu z głośnym lamentem, że woli ten złom niż rodzinę, i wynoszeniem mu pościeli do salonu, potrafi zdziałać cuda

Takie rzeczy tylko z mężem

Autorka: Agata Przybyłek

Cykl: Takie rzeczy tylko z mężem (tom 1)

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Data wydania: 09/11/2022 (wznowienie)

Moja ocena: 7/10

~~~

    Powiem Wam, że bawiłam się przy tej książce wyśmienicie! Akcja "Takie rzeczy tylko z mężem" rozgrywa się w jednej z polskich wsi. Wsi, która jest do szpiku kości zaściankowa i tak stereotypowa, że bardziej się już nie da. Jej mieszkańcy są uprzedzeni, z zawiścią i niesmakiem patrzą na to, co inne, co nie wpisuje się w ich wyobrażenie idealnego świata. W tym wszystkim mamy pewną rodzinę, która zostaje wystawiona na próbę i to na wielu płaszczyznach — małżeństwo Zuzy i Ludwika z każdym dniem kruszy się pod naporem przyzwyczajeń i rutyny. Sytuacji nie ratuje uciążliwa mama, która na każdym kroku rozmyśla o swoim rychłym odejściu z tego świata. Na dodatek do rodziny dość niespodziewanie dołącza Kasia, siostrzenica Ludwika, która zamierza spędzić z nimi wakacje. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby dziewczyna nie była nieproszonym gościem i dość ekscentryczną miłośniczką gotyku, co widać gołym okiem i co rzecz jasna nie uszło uwadze zaściankowym i wścibskim mieszkańcom wsi. Ach, zapomniałabym! Na dokładkę mamy kolegę Zuzy, wuefistę, który równie niespodziewanie co Kasia, pojawia się w ich rodzinnym domu.

    Choć historia przedstawiona na kartkach tej powieści przywodzi na myśl lekką i niezobowiązującą lekturę, pod płaszczykiem humoru i ironii Agata Przybyłek poruszyła w niej ważne tematy. Chociażby nietolerancję i zaściankowość, która mimo XXI wieku, dalej jest w naszym społeczeństwie bardzo widoczna. Na pochwałę zasługuje również zakończenie, które wzbudza emocje i to niemałe! Oczywiście początkowo byłam wściekła na Agatę za zakończenie, po którym natychmiast chce się dowiedzieć, co będzie dalej, lecz mimo chwilowej złości przyznać muszę, że ja takie zaskakujące i emocjonujące zakończenia wręcz uwielbiam!

    Jeśli szukacie lekkiej i zabawnej powieści, dzięki której zagwarantujecie sobie przyjemną kilkugodzinną odskocznię od szarej rzeczywistości, to koniecznie sięgnijcie po Takie rzeczy tylko z mężem!

Recenzja powstała we współpracy reklamowej z Wydawnictwem Czwarta Strona.

(...) człowiek jest w stanie dostrzec drzazgę w oku innego, a w swoim nie widzi nawet belki.

 Niespodziewanie dopadła ją refleksja, że cudownie mieć na tym świecie osoby, które trwają przy niej niezależnie od tego, co zgotował los. Przybywało im zmarszczek, dokonywały różnych wyborów, ale ich przyjaźń się nie zmieniła.

I po co mi to było?

Autorka: Agata Przybyłek

Cykl: Dłuższa przerwa (tom III)

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Data wydania: 27/07/2022

Moja ocena: 7/10

    Joannie nie brakuje obowiązków – na biurku piętrzą się stosy dokumentów, a ciotka, która trafiła do szpitala, wymaga dodatkowej opieki. Pojawia się też kontrkandydat na stanowisko dyrektora szkoły. Czy kobiecie grozi utrata posady?

    Magda cieszy się z odzyskania rodziny, ale nie potrafi w pełni zaufać Szymonowi. Dla polonistki dość uciążliwa staje się też obecność w szkole pana Darka.

    Elka stara się zapomnieć o historii z Konradem, zwłaszcza że na horyzoncie, zupełnie niespodziewanie, pojawia się ktoś nowy. Czy Kacper okaże się tym jedynym?

    Dołącz do grona wiernych przyjaciółek i pozwól sobie na chwilę relaksu z książką, która bawi do łez.

❀❀❀

    Miło było ponownie wrócić do serii Dłuższa przerwa. Pierwsza część Będą z tego kłopoty była swego rodzaju wprowadzeniem. Agata Przybyłek nakreśliła w niej główne problemy, z jakimi zmagają się trzy przyjaciółki, lecz w mojej ocenie pozostawiała więcej pytań niż odpowiedzi. W drugiej części, która nosi tytuł Kto jak nie ja?, wątki nabierają rumieńców, by w trzeciej odsłonie tego cyklu czytelnicy otrzymali odpowiedzi na wszystkie nurtujące ich pytania.

    Główną rolę w tej części (jak i dwóch pozostałych) odgrywa przyjaźń. Przyjaźń, która czasem bywa burzliwa, lecz mimo wszystko jest trwała. Relacja łącząca Asię, Elę i Magdę pokazuje, że prawdziwa przyjaźń jest na wagę złota i warto ją nieustannie pielęgnować. Mimo że w życiu bohaterek wiele się dzieje, to właśnie ta relacja, daje im poczucie bezpieczeństwa.

    Agata Przybyłek pokazuje, że nie warto odkładać na później naprawy ważnych dla nas relacji, nigdy bowiem nie wiadomo, kiedy wydarzy się coś, co na zawsze przekreśli szansę na ich odbudowę. Przygody przyjaciółek uzmysławiają, że czasem boimy się zaryzykować, zrobić znaczący krok do przodu, zostawiając za sobą przeszłość. Mamy jedno życie i warto czerpać z niego pełnymi garściami, spełniając marzenia, stawiając czasem wszystko na jedną kartę, bo nawet z największej porażki można wyciągnąć ważną lekcję... Na przykład taką, że czasem warto dać drugą szansę i choć odbudowa zaufania może być długa i momentami trudna, to może się okazać jedną z najlepszych decyzji.

- Nieszczęścia chodzą parami, nie słyszałaś?

- U mnie to już chyba wycieczka szkolna, długi ciąg par.

    Dłuższa przerwa to przewrotna, zabawna (głównie ze względu na szaloną ciocię Bożenkę), ale i poruszająca ważne tematy seria, po którą warto sięgnąć, gdy najdzie ochota na przeczytanie czegoś lekkiego, niezobowiązującego i jednocześnie poprawiającego humor. W nauczycielskim świecie Asi, Eli i Magdy nie zabraknie szalonych pomysłów, różnych odcieni miłości, burzliwej i jednocześnie pięknej przyjaźni.

I po co mi to było? jest idealnym zwieńczeniem tej serii.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Czwarta Strona.

(...) wiedział też, że w życiu już tak jest: zawsze trzeba zainwestować, żeby potem móc się cieszyć efektami.

Dobro nie może istnieć bez zła (...). Są jak dwie nici DNA. Misternie i nieodwołalnie splecione ze sobą. Czasami wygrywa dobro, czasami zło. Nie walczymy o permanentny triumf dobra, lecz o równowagę. I tak już jest.

Moja lista gości

*****

    Do lektury Mojej listy gości podeszłam z wielką ekscytacją, o tej książce przeczytałam bowiem mnóstwo pozytywnych opinii i liczyłam, że ta powieść równie mocno mnie zachwyci. Niestety nieco się rozczarowałam. Czekałam na kulminacyjny moment, po którym stwierdzę "Wow. To jest rzeczywiście piękna powieść". Jak się pewnie domyślacie, takiego momentu nie było, ale nie mogę też powiedzieć, że Moja lista gości to zła książka, po prostu ja oczekiwałam po niej czegoś innego.

(...) czy nie na tym polega miłość? Na odwracaniu wzroku od tego, co jest tak mroczne, tak ponure, że należałoby od tego uciec? A może miłość polega na tym, że dostrzegasz to wszystko, ale kochasz dalej?

    Rebecca Serle miała niesamowity pomysł na fabułę. Sabrina, główna bohaterka, stworzyła przed laty listę gości, na której znaleźli się Audrey Hepburn (tak, ta Audrey!), nieżyjący tata Sabb, jej przyjaciółka, wykładowca z lat studenckich i były narzeczony. Te wszystkie osoby spotkały się z Sabriną w dniu jej trzydziestych urodzin.  Czytając Moją listę gości, ciągle zastanawiałam się, kogo zaprosiłabym na taką kolację, z kim chciałabym się pożegnać, znów porozmawiać, ponownie przytulić, powiedzieć to, na co kiedyś nie miałam odwagi, jakie niezakończone sprawy ukryte głęboko w moim sercu pragnę wyjaśnić, a z kim po prostu chciałabym się ponownie spotkać.

    Akcja tej powieści rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych — teraźniejszość, czyli urodzinowa kolacja Sabriny przeplata się z przeszłością, w której główne skrzypce gra związek głównej bohaterki z jej (byłym) narzeczonym. Uwielbiam w ten sposób poznawać historie, zawsze z niecierpliwością czekam, aż wszystko się ze sobą pięknie zazębi. W przypadku mojej listy gości z wielkim zainteresowaniem śledziłam każdy rozdział opisujący kolację, jednak muszę przyznać, że czułam niedosyt, bo mam poczucie, że ten niepowtarzalny czas był przez bohaterkę poniekąd zmarnowany. Pragnęłam dowiedzieć się więcej, poznać bohaterów siedzących przy stole bliżej. Za to dosyć szczegółowo miałam okazję śledzić historię Sabriny i jej narzeczonego. Ta relacja była gwałtowna, chaotyczna, niedoskonała, a jej zakończenie zasmuciło i zabolało.

Bałam się życia bez niego, oczywiście. Ale bardziej przerażało mnie jego życie beze mnie. Bałam się, czy przypadkiem w tej ciszy nie odnajdzie swojego szczęścia.

        Rebecca Serle uzmysławia czytelnikowi, że nie warto odkładać na później tego, co dla nas ważne, że warto problemy rozwiązywać, gdy mamy taką sposobność, że czasem, gdy nie potrafimy otworzyć nowego rozdziału w życiu, warto pochylić się nad swoją przeszłością i ją zrozumieć. Moja lista gości pokazuje, jak ważne jest mówienie o swoich emocjach oraz danie sobie szansy na zrozumienie i wyjaśnienie trapiących nas spraw. Bo kiedyś czasu na to wszystko może zabraknąć, a my będziemy musieli żyć ze świadomością, że gdy mieliśmy okazję, nie wykorzystaliśmy jej należycie.

    Dostrzegam i doceniam przesłanie tej powieści, jednak czuję, że potencjał tej książki nie został w pełni wykorzystany, czuję niedosyt... Brakowało mi emocji, o których tylu czytelników napisało w swoich opiniach po przeczytaniu Mojej listy gości. Cóż... Może sięgnęłam po tę powieść w nieodpowiednim momencie? A może najzwyczajniej w świecie ta książka nie jest dla mnie? Tego chyba nigdy się nie dowiemy, ale pewne jest jedno - skoro Moja lista gości podzieliła czytelników, warto poświęcić jej czas i wyrobić sobie na jej temat własne zdanie.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Czwarta Strona.

Kraina Spełnionych Życzeń

    Kraina Spełnionych Życzeń to kontynuacja cudownej Krainy Zeszłorocznych Choinek. Tę część wypełniają różne odcienie miłości; problemy, które mogą dotknąć każdego z nas i bohaterowie, którzy potrafią nieźle nawywijać. Joanna Szarańska serwuje czytelnikom mnóstwo emocji, przez tę książkę przemyka bowiem smutek, pojawia się szczęścia, ta historia czasem bawi, ale przede wszystkim zalewa serducho ciepłem!

    Z przyjemnością po raz kolejny wróciłam do tego małego, klimatycznego miasteczka i ponownie spotkałam się z jego mieszkańcami. W Krainie Spełnionych Życzeń pojawiły się również nowe osoby, które nieźle namieszały w życiu dobrze znanym nam bohaterom. Z wielką ciekawością śledziłam znajomość Filipa i Doroty, właścicielki salonu fryzjerskiego, mam nadzieję, że w następnym tomie poznamy ich dalsze losy. Ta seria nie byłaby tak wyjątkowa gdyby nie dwie siostry, które ciągle dają do wiwatu. Zawsze znajdą powód do kłótni, a mnie ich perypetie wyjątkowo bawią. Kraina Spełnionych Życzeń gwarantuje niesamowity klimat, dużo uśmiechu i wzruszeń.

Z gramofonu płynęła skoczna świąteczna melodia. Stosy ciasteczek imbirowych malały, a wąsy z czekolady pod nosami mieszkańców rosły. Józefina z dumą obserwowała, jak zgromadzeni sąsiedzi przystrajają choinkę. To był znakomity pomysł, chwaliła się w myślach. Teraz już nikt nie zwątpi, że w Krainie Zeszłorocznych Choinek mieszka prawdziwy duch świąt.

  Urocza, zabawna, ciepła, intrygująca i wręcz klimatyczna powieść, po którą warto sięgnąć w okolicach świąt, bo wtedy dzieje się prawdziwa magia - miękną najtwardsze serca, konflikty idą w zapomnienie, a ludzie jak nigdy otwierają się na pomoc.

Jak oddech

Kochanki mają lepiej. Dostają mężczyznę świeżego, pachnącego, zawsze w dobrym humorze, chętnego do miłości. Kochanki nie muszą prać, zbierać rozrzuconych skarpet, znosić humorów, wąchać przepoconych koszul. Mogą cieszyć się wyłącznie jasną stroną mężczyzny, słuchać komplementów, miłosnych zaklęć. Dostają rozkosz, prezenty, uwagę i zainteresowanie. Czyżby?

Nikt nie pamięta, że razem z tym wszystkim w pakiecie jest też wieczna tęsknota, wielka niepewność, samotne godziny i dni, brak możliwości kontaktu. 

Ja, kochanka

    Czy odważysz się przyjąć zaproszenie do jej intymnego świata?

***

    Po książki Karoliny Wilczyńskiej sięgam w ciemno. Wiem, że każda z jej powieści jest przemyślana, naładowana emocjami, a bohaterowie w niej występujący wyjątkowi, zapadający w pamięć i przede wszystkim prawdziwi. Ostatnio zachwyciła mnie książka Właśnie dziś, właśnie teraz, której recenzję znajdziecie na moim blogu. Natomiast dwie ostatnie powieści (wznowienia) Karoliny Wilczyńskiej nieco mnie rozczarowały. Tymi książkami są Ta druga (która koniec końców okazała się całkiem niezła) oraz Ja, kochanka o której dzisiaj opowiem Wam nieco więcej.

    Lubię gdy powieści obyczajowe zachęcają do refleksji, poruszają trudne tematy, wywołują emocje... W Ja, kochanka znalazłam jedynie to ostatnie i szczerze powiedziawszy, nie takich emocji podczas czytania oczekiwałam. Główna bohaterka spisuje swoje przemyślenia, uczucia, przeżycia oraz marzenia i sny. Pierwszą rzeczą, która wyjątkowo mi w tej książce nie pasowała, było to, że tak naprawdę czytelnik nie wie, czy rozdział, który aktualnie czyta, opisuje prawdziwe wydarzenia, czy koniec końców to wszystko okaże się snem...

    Nie spodziewałam się, że ta książka od początku do końca będzie wypełniona ochami i achami pod adresem Ukochanego głównej bohaterki. Ja, kochanka to nic innego jak opisy spotkań z U., zachwyty nad tym mężczyzną, opisy przygotowań do spotkania z Ukochanym i przemyślenia wskazujące na to, że główna bohaterka nic w życiu nie robi, tylko wyczekuje i przygotowuje się do spotkania ze swym Ukochanym.

    Patrząc na tę powieść obiektywnie, wiem, co innym może się w niej podobać — emocje, silne uczucie, którym główna bohaterka obdarzyła Ukochanego, opowiedzenie historii z perspektywy kochanki i pikantne sceny. Jednak mimo że potrafię spojrzeć na książkę obiektywnie, dostrzec to, co innym może się w niej spodobać, moja końcowa ocena powieści jest czysto subiektywna, więc muszę przyznać, że to wszystko, co wyżej wymieniłam, mnie nie zachwyciło, nie zainteresowało...

    Główna bohaterka irytowała mnie swoją uległością, niezdecydowaniem i naiwnością. Jej wynurzenia mnie męczyły, sprawiały, że bardziej chciałam odłożyć tę książkę na bok, niż doczytać do końca stronę. Ja, kochanka niestety nie przypadła mi do gustu. Nic nie wniosła do mojego życia, nie zachęciła do przemyśleń, nie poruszyła ważnego tematu, nie poruszyła mnie... Po prostu ta powieść okazała się dla mnie nieodpowiednia, ale wiem, że zebrała grono czytelników, którzy docenili ją i dostrzegli w niej więcej niż ja. Kto wie, może takimi czytelnikami będziecie i Wy, gdy dacie tej książce szansę? 

Książkę Ja, kochanka można kupić tutaj.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Czwarta Strona.

Ta druga

Modna kawiarnia w centrum miasta zawsze tętni życiem, ale wśród tłumu klientów przystojny barista dostrzega właśnie ją. Dziewczynę, która skrywa sekret.