Postanowiłam kilku blogerkom zaproponować stworzenie wspólnego wpisu, w którym każda z nas opowie krótko o najlepszej i najgorszej książce przeczytanej w 2017.
To co, zaczynamy?

          W 2017 roku przeczytałam sporo książek i jak to zawsze bywa, trafiały się te lepsze i
te gorsze. Ale jakie było moje największe rozczarowanie, a jakie największe zaskoczenie?
Zacznę może od rozczarowania, żeby te lepsze zostawić na koniec. W ubiegłym roku
najbardziej zawiodłam się na książce Cecelii Ahern „Lirogon”. Na ogół uwielbiam książki tej
autorki, jednak ta nie skradła mojego serca. Było chaotycznie, a przeskoki w narracji
sprawiały, że gubiłam się w trakcie czytania. Książka ta nie wniosła nic do mojego życia, ani
nie skłoniła mnie do głębszych refleksji. W dodatku jej treść szybko wyparowała z mojej
głowy. Dlatego to właśnie na niej najbardziej się zawiodłam.
          O ile z wcześniejszym wyborem nie miałam problemu, to z wyborem tej jednej,
najlepszej książki miałam nie lada wyzwanie. W końcu mój wybór padł na „Bestia. Dlaczego
zło nas fascynuje?” autorstwa Borwina Bandelowa. Właśnie ta pozycja pokazała mi, że
książki naukowe nie muszą być nudne, a ich czytanie może stać się przyjemnością. Tematyka
jest bardzo interesująca, odnosi się do zaburzeń osobowości, które poparte są przykładami z
życia. Bandelow zgłębia ludzką psychikę i pomaga czytelnikowi ją zrozumieć. Wszystko
opisane jest w prosty sposób, tak, że nawet laik zrozumie co autor miał na myśli. Ta książka
jest idealnym odzwierciedleniem łączenia przyjemnego z pożytecznym i dlatego z czystym sumieniem wybrałam ją jako najlepszą książkę przeczytaną w 2017 roku.


Najgorsza książka jaką przeczytałam w 2017 roku? Zdecydowanie „Tysiąc pocałunków” Tillie Cole. Ta książka była po prostu do granic możliwości nierzeczywista. Do końca miałam nadzieję, że może chociaż zakończenie jakoś to wszystko uratuje, ale im dalej tym gorzej, a zakończenie okazało się apogeum nierealności tej książki. Wiem, że bardzo dużo osób lubi tę książkę, ale dla mnie ona może byłaby całkiem fajna, gdyby ktoś powiedział mi, że to książka fantastyczna. Miałam duży problem z wyborem najlepszej (jednej!) książki, jaką w zeszłym roku przeczytałam, jednak zwyciężyła moja miłość do książek z motywem wojennym. „Czerń i purpura” Wojciecha Dutki. Historia głównych bohaterów oparta jest na prawdziwych wydarzeniach, a cała ta wojenna, obozowa otoczka opisana jest w tak prawdziwy, wyrazisty, czasem nawet drastyczny sposób co sprawia, że ta powieść łamie serce. Nie jest to kolejna historia wielkiej miłości, która w cudowny sposób pokonuje wszystkie przeciwności, nawet wojnę. Ta historia jest po prostu prawdziwa i pokazuje coś dokładnie innego – jak wielki wpływ na wszystko ma wojna, która jest w stanie zabijać nie tylko ludzi, ale też uczucia.


          Książka na której się zawiodłam- "Francuzki nie sypiają same" Jamie Cat Callan.
Miałam nadzieję na solidną garść porad, jak to na poradnik przystało. Jednak bardzo się zawiodłam.
W książce nie było nawet odpowiedzi na pytanie, które nasuwa się po tytule: dlaczego Francuzki nie
sypiają same? Zapowiadało się całkiem dobrze: francuska babka zawsze nosząca pończochy i buty na
obcasie. Babcia umiera, a Jamie wyjeżdża z przyjaciółką do Francji, żeby poznać tajemnice uwodzenia. Może i te "porady" byłyby znaczące i przydatne, gdyby nie fakt, że autorka zestawia to z
zapracowanymi amerykańskimi kobietami "feministkami". Oczywiście są też pozytywy, np. sporo
przepisów na lekkie i smaczne potrawy (a wiadomo, że przez żołądek do serca), noszenie seksownej
bielizny (z doświadczenia wiem, że nawet założona pod codzienne ubranie dodaje nam pewności
siebie) i oczywiście szpilki i dobrane do nich odpowiednie ubranie. Ale nic poza tym.
          Książka, którą jestem zachwycona – „Zatrzymać dzień – Prawdziwa historia” Wioletta Szczepańska, Ireneusz Słupski.
Sama nie wiem od czego zacząć. Takiej książki nie przeczytałam NIGDY. Wiola – mama Kubusia –
przesłała tą książkę do kilku wydawnictw, ale żadne nie chciało podjąć się druku. I bardzo dobrze!
Korekta, skład, łamanie i te wszystkie wydawnicze zamęty zniekształciłyby całą historię. Historię
pisaną łzami, szczęściem, chwilami załamania, nadzieją i miłością. Tak wzruszającej i prawdziwej
książki nie spotyka się na co dzień. Jak książka trafiła w moje ręce? Przez przypadek ujrzałam ją na
Instastory jednej z bookstagramowych mam. Wtedy przypomniałam sobie o Kubie i całej akcji
zbierania dla niego pieniędzy. Pochodzę z małej podkarpackiej wioski, niedaleko Rzeszowa. A to
właśnie w Rzeszowie rozgrywa się część historii. Kiedy było głośno o Kubie na całym podkarpaciu, ja właśnie kończyłam studia i pamiętam plakaty rozwieszone na mieście, mnóstwo postów u znajomych na FB. To był jakiś totalny szał! Dlatego, gdy zobaczyłam książkę na IG natychmiast weszłam na stronę, żeby ją zamówić. Wchodzę tam i czytam, a moje oczy robią się coraz większe: Jak to? Zamawiam książkę i płacę dopiero po przeczytaniu? I do tego tak tania przesyłka zagranicę? Teraz, gdy jestem już po lekturze rozumiem, DLACZEGO!