"VILLETTE" CHARLOTTE BRONTË

"Nikt nie puszcza się na rwące, zmącone wody miłości, jeśli nie przyświeca mu gwiazda nadziei."

"VILLETTE"

Charlotte Brontё

Wydawnictwo MG

Data wydania 30/08/2017

Liczba stron 688

Lata 40. XIX wieku.

Lucy Snowe straciła wszystko i bez namysłu postanawia wyruszyć do Europy. Trafia do francuskiej miejscowości- Villette gdzie najpierw otrzymuje posadę opiekunki do dzieci madame Beck a później pracuje jako nauczycielka angielskiego. Lucy wiedzie spokojne i monotonne życie, które daje jej poczucie bezpieczeństwa. W końcu ma dach nad głową i pewną pracę.

Jednak jej spokojne życie kończy się z chwilą, gdy zauważa, że ktoś śledzi każdy jej krok. Chcąc rozwiązać zagadkę, Lucy zostaje wplątana w wiele tajemniczych zdarzeń.

          Mam wielki problem z napisaniem recenzji tej książki.. Piszę, kasuję, piszę, kasuję i tak już przez 20 minut. Chcę napisać recenzję w której odzwierciedlę w stu procentach swoje odczucia względem niej a jednocześnie was nie zniechęcę. Powieści sióstr Brontë zaliczane są do klasyków literatury angielskiej. Najciekawsze jednak jest to, że "Villette" jest oparta na wątkach autobiograficznych, dzięki czemu po części możemy poznać autorkę tej książki.

          "Villette" bez wątpienia nie jest pozycją, którą czyta się szybko i nie należy ona zdecydowanie do "lekkich" książek. Nie chodzi tu tylko o ilość stron (około 700) ale również o styl autorki i fabułe..
Potrzebowałam czasu i przede wszystkim ciszy, żeby ją przeczytać. Książka jest napisana pięknym, melodyjnym i poprawnym językiem. Muszę przyznać, że przyjemnie się ją czytało, chociaż momentami miałam wrażenie, że mam do czynienia z lekturą szkolną. Styl autorki jest dosyć specyficzny. Większa część książki to przemyślenia głównej bohaterki, przez co powieść składała się głównie z opisów. Niestety muszę przyznać, że niektóre były nudne i walczyłam ze sobą by ich nie pominąć. Według mnie mogłyby być spokojnie pominięte.

          Narracja jest prowadzona przez główną bohaterkę, niejednokrotnie gdy czytałam tę książkę czułam się jakbym siedziała z Lucy przy herbacie i słuchała jej opowieści. Przyznam szczerzę, że bardzo ją polubiłam, mimo tego, że jest zbyt powściągliwa, surowa i skryta. Jednak to jak postrzega innych jest niezwykle ciekawe i trafne. Jestem przekonana, że to jaka jest w głównej mierze spowodowane jest stratą jaką przeżyła.

         Jestem miłośniczką thrillerów, lubię szybką, wartką akcję i narastające napięcie. Niestety w tej pozycji tego brakuje. Akcja prowadzona jest bardzo powoli. Ta książka zdecydowanie różni się od pozycji, które czytam na co dzień. Jednak jestem zdania, że mimo wszystko ta pozycja jest warta uwagi. Nie przepadam za opisami przyrody w książkach ale to jak otaczający główną bohaterkę świat został przedstawiony bardzo mi się spodobało. Czułam się jakbym cofnęła się do XIX wieku.

          Wielbiciele powieści dziewiętnastowiecznych jak i miłośnicy wymagającej literatury z pewnością będą zachwyceni tą pozycją. Myślę, że do tej książki jak i zapewne całej twórczości Charlotte Brontė trzeba dorosnąć, dojrzeć. Na pewno za kilka lat ponownie sięgnę po tę książkę i jestem przekonana, że moje spostrzeżenia na jej temat diametralnie się zmienią i będę potrafiła ją w pełni docenić. Nie mniej jednak cieszę się, że ją przeczytałam. Zarówno styl autorki jak i fabuła były miłą odskocznią od książek które czytam na co dzień.

          Muszę wspomnieć również o pięknym wydaniu tej książki. Okładka jest przepiękna, zdjęcia nie są w stanie odzwierciedlić całego jej uroku.

Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję Wydawnictwu MG.