Długo się zastanawiałam, czy poruszyć ten temat...

Polska należy do jednego z ośmiu państw Europy, w których zaostrzone są prawa aborcyjne. Dla przypomnienia, w chwili obecnej w Polsce aborcja dozwolona jest w trzech przypadkach:

-  gdy ciąża zagraża życiu lub zdrowiu matki

- gdy ciąża powstawała w wyniku przestępstwa (gwałt, kazirodztwo) 

    Moim zdaniem aborcja w tych trzech przypadkach powinna być dozwolona. Jednak całkowitemu zakazowi aborcji mówię stanowczo NIE! Wiele z Was z pewnością wie, że mieszkam w Niemczech. Dlaczego więc się udzielam? Nie wiem jak się potoczy moje życie. Być może kiedyś wrócę do Polski i nie chciałabym wrócić do takich warunków! Tak, tak... Zaraz ktoś może napisać, że w takim razie mam nie wracać. Przypominam tylko, że jestem Polką, mogę wrócić w każdym momencie do swojej ojczyzny i nikt mi tego nie zabroni.

Osoby, które:

• nie przeżyły gwałtu (oraz nie zaszły w jego wyniku w ciąże),
• nie przeżyły na własnej skórze ciąży, w której okazało się ze dziecko jest nieuleczalnie chore albo nieodwracalnie upośledzone,
• które nie zaszły w ciąże, która była zagrożeniem dla ich zdrowia lub życia

nie powinny, wypowiadać się na temat zaostrzenia ustawy antyaborcyjnej, bo najwidoczniej nie potrafią postawić się na miejscu kobiet, które znalazły się w wyżej wymienionych sytuacjach...
Napisałam "osoby", ponieważ nie można w tym przypadku zapominać o mężczyznach, których kobiety czy żony znalazły/ znajdą się w tych trzech przypadkach.

    Śmieszy mnie, a raczej przeraża, że to właśnie w większości mężczyźni pragną zaostrzyć tę ustawę, to oni chcą zabrać kobietom prawo wyboru.

    Absurdalny jest dla mnie projekt zaostrzenia ustawy antyaborcyjnej. Może okazać się, że kobieta zajdzie w ciążę w wyniku gwałtu, zdecyduje się ją donosić i wychować dziecko- brawa dla niej. Jednak są kobiety dla których gwałt jest olbrzymią traumą do końca życia i nie wyobrażają sobie donosić ciąży, bo jest to dla nich za dużo! W takim przypadku powinny mieć prawo wyboru... Dalej nie dowierzam, że w XXI wieku, trzeba to jeszcze komukolwiek tłumaczyć.

    Racja, dziecko nie pcha się samo na świat, ale kobiety również nie pchają się na kutasy zwyrodnialców. Nikt nie powinienem krytykować tych kobiet, a już na pewno zabraniać im aborcji! To jest ich życie, one nie są niczemu winne, to są ofiary! Już widzę przeciwników aborcji, do których przychodzi nastoletnia córka, która wskutek gwałtu zaszła w ciążę, a oni jej mówią:

A co, gdy mała dziewczynka zostanie zgwałcona przez dziadka, tatę, wujka czy kogokolwiek z rodziny? Mowa o kazirodztwie! Gwałcie na dziewczynce! Wtedy też tak ochoczo wszyscy przeciwnicy kazaliby urodzić dziecku... dziecko?

    Nie wyobrażam sobie co muszą czuć kobiety, które dowiadują się, że dziecko jest nieprawidłowo wykształcone i może umrzeć (często w męczarniach) zaraz po porodzie. Wyobrażacie sobie nosić pod sercem dziecko, wiedząc, że za kilka miesięcy będziecie musieli wybrać dla niego trumienkę? Wyobrażacie sobie poród, który przez wielu nazywany jest "cudem narodzin", a w tym przypadku będzie to poród, a zarazem pogrzeb? Pogrzeb dziecka, do którego w ciąży z dnia na dzień coraz bardziej się przywiązujemy, które chcemy w końcu mieć w swoich ramionach, które chcemy ochronić przed całym złem tego świata, które chcemy całować, bawić, przytulać, a tak naprawdę jedyne co nam pozostanie to przytulenie po porodzie i pożegnanie się.

Podejrzewam że niewiele...

    Jeśli w Polsce aborcja całkowicie zostanie zabroniona, nie załatwi to problemu. Kobiety, które będzie na to stać, będą wyjeżdżały do innych krajów, gdzie aborcja jest dozwolona. Natomiast kobiety biedniejsze, nie mające pieniędzy na zabieg, będą szukały sposobów na usunięcie ciąży w "domowym zaciszu" narażając swoje życie i zdrowie. Czy o to właśnie chodzi?

#czarnypiątek

15/04/2020

Trudno powiedzieć... Chyba szukałem odskoczni, bo zdecydowanie nie drugiego zawodu. Potrzebowałem hobby, które pozwoliłoby mi na chwile zapomnienia. Przyznam, że na początku pisanie traktowałem jak zabawę, ale z czasem okazało się, że może być ciekawym pomysłem na siebie.

Jak długo pisałeś swoją pierwszą książkę "Anestezję"?


Moją pierwszą książkę pisałem kilka miesięcy, tyle tylko, że nie była to "Anestezja" :), a coś, co jeszcze się nie ukazało i pewnie też się nie ukaże, gdyż to była raczej próba możliwości. Do tej pory napisanie książki zajmowało mi średnio 3 - 4 miesiące. Pewnie trwałoby to krócej, ale nad powieściami pracowałem zazwyczaj wieczorami, często nocą, pisząc maksymalnie kilka stron dziennie i to nieregularnie. Należy też zaznaczyć, że napisanie książki to jedno, a jej poprawienie to żmudny proces zajmujący podobną ilość czasu, co samo pisanie. Tak więc zabawa z jedną powieścią to ponad pół roku.

Z której swojej książki jesteś najbardziej dumny?

Czy pisanie jest dla Ciebie pasją, a może pracą? 

Sara ma za sobą bardzo trudne i traumatyczne przeżycia, które zmieniły ją nie do poznania. Zbudowała wokół siebie mur, straciła poczucie własnej wartości i zaufanie do ludzi.

Pewnego dnia Sara poznaje w dość niekomfortowych okolicznościach Michała, który również posiada spory bagaż doświadczeń. Michał sprawia, że mur którym otoczyła się Sara zaczyna pękać.

Czy demony przeszłości pozwolą im stworzyć udany i szczęśliwy związek?

~~~

~~~

          Mam mieszane uczucia. Z jednej strony historia opisana w książce jest ciekawa i oparta na faktach, co zdecydowanie jest plusem tej pozycji. Z drugiej strony męczyły mnie długie, często niestety nudne i nic nie wnoszące opisy. Niejednokrotnie autorka opisywała historie współwięźniarek, które pojawiały się w książce tylko raz i tak naprawdę nie były też specjalnie ciekawe. Książka ma około 350 stron, ale warto wspomnieć, że czcionka jest mała. Zarówno czcionka, jak i długie opisy nieco mnie zniechęcały do dalszego czytania. Dlatego przeczytanie tej powieści, zajęło mi około dwóch tygodni, co jak na mnie jest dość długim czasem. Ale nie ma się co dziwić, bo sięgałam po nią co drugi, trzeci dzień i udawało mi się przeczytać zaledwie kilkanaście stron.. Wczoraj się zmotywowałam, by w końcu ją skończyć, bo bardzo chcę zacząć oglądać serial i zrobić porównanie: książka vs. serial.

          Lubię narrację pierwszoosobową, bo ramię w ramię z głównym bohaterem poznaję historię, jednocześnie jego uczucia i myśli- w tym przypadku Piper Kerman, głównej bohaterki oraz autorki tej książki. Opisanie pobytu w więzieniu tak, by zaciekawić i porwać czytelnika, bez wątpienia nie jest łatwym zadaniem. Autorka w sposób spójny spisała swoje przeżycia w więzieniu o złagodzonym rygorze w Danury. Pokazuje, że życie w więzieniu jest niejednokrotnie trudne, wręcz do nie do zniesienia. Ale często pojawiają się przyjemne momenty, dzięki którym pobyt w areszcie jest nieco przyjemniejszy.

          Tematyka więzienna bez wątpienia jest bardzo ciekawa i wiele osób zaintryguje ta książka. Przede wszystkich dlatego, że dla większości z nas (całe szczęście) jest ona nieznana. Nie wiemy jak wygląda życie w więzieniu "od podszewki" i jakie (nie)pisane zasady w aresztach panują. Dzięki tej pozycji możemy dowiedzieć się sporo ciekawych rzeczy na ten temat. Jednak mimo wszystko, mimo ciekawej tematyki, ta pozycja mnie nie wciągnęła. Chociaż muszę przyznać, że kilkakrotnie rozbawiły mnie i zszokowały sytuacje opisywane na stronach tej powieści.

          Piper Kerman to bohaterka, której nie da się nie lubić. Pozostałe postaci wywoływały u mnie różne emocje, ale nie można powiedzieć, że nie są prawdziwe. I tak, tak.. Książka oparta jest na faktach, a bohaterowie w niej występujący istnieją naprawdę, są z krwi i kości. Jednak bez wątpienia trzeba umieć przenieść to wszystko na papier i sprawić, by czytelnik naprawdę czuł, że te postaci są prawdziwe i nie mówię tu tylko o książkach opartych na faktach :) Bez wątpienia Piper Kerman udało się idealnie odzwierciedlić w książce wszystkich bohaterów, przy tym również siebie. Najważniejsze, że nie przedstawia siebie jako tej "najlepszej". Opisała swoje mocne jak i słabe strony i przede wszystkim nie czuć w tej pozycji jakiegokolwiek fałszu.

          Podsumowując, "Orange is the New Black" momentami mnie nudziła, bawiła, smuciła i szokowała. Chociaż uważam, że jest warta uwagi głównie ze względu na tematykę, to nie sądzę, by była ona w stanie porwać czytelnika, zwłaszcza takiego, który lubi książki w których akcja i napięcie grają główne skrzypce. Długie opisy również mogą wiele osób zniechęcić, dlatego musicie sami zdecydować czy zechcecie po nią sięgnąć. Ja koniecznie muszę obejrzeć serial, który według sporej ilości osób jest o wiele lepszy od książki. Przekonam się na własnej skórze :)

Za egzemplarz serdecznie dziękuję Wydawnictwu Replika.

~~~

         Opinie na temat tej książki są skrajne. Spotkałam się z wieloma tak negatywnymi opiniami, że wręcz zachęciły mnie by przekonać się czy ta książka rzeczywiście jest tak daremna. Gdy pojawiła się okazja zrecenzowania tej pozycji długo się nie zastanawiałam. A więc jaka okazała się "Papierowa księżniczka"? Na pewno nie taka zła jak myślałam i jak przedstawiali ją inni, przynajmniej w moim odczuciu. Co prawda podeszłam do tej książki z przeświadczeniem, że pewnie mi się nie spodoba, ale również z zaciekawieniem, chociaż nie spodziewałam się po niej niczego odkrywczego. Może z powodu bardzo niskich oczekiwaniach względem tej książki "Papierowa księżniczka" mi się podobała? Nie mam pojęcia. Za to czasu z nią spędzonego nie żałuję. Jednak nie myślcie, że ta książka wyrwała mnie z butów i wciągnęła niemiłosiernie. Co to to nie, ale była lekka i według mnie idealna jako przerywnik między bardziej wymagającymi książkami.

         Przejdźmy jednak do bohaterów. Mężczyźni są zazwyczaj bardzo przystojni, bogaci i wysportowani. Ich podejście do kobiet pozostawia wiele do życzenia. Traktują je przedmiotowo, bez szacunku, a ich zachowanie często jest obrzydliwie i absurdalnie. Oczywiście autorki podsunęły jeden powód przez który Royalowie zachowują się tak a nie inaczej, ale ja najzwyczajniej w świecie go nie kupuję. Ellę i jej przyjaciółkę Valerie polubiłam. Oczywiście nie są to bohaterki, które zapadną mi na długo w pamięci ale zdecydowanie z całej książki to one zdobyły moją sympatię. Ella momentami postępowała głupio, wręcz nie potrafiłam zrozumieć jej zachowania, oraz tego dlaczego dawała sobą pomiatać. Jednak kilkakrotnie pokazała "charakterek", więc nie końca też była bierna na zachowanie młodych Royalów. Jeśli chodzi o Ellę to trzeba pamiętać, że ma 17 lat i (jak na swój wiek) spory bagaż doświadczeń, niekoniecznie przyjemnych. Próbuję wytłumaczyć jej pobłażliwość na pomiatanie nią przez Reeda tym, że w końcu ma "normalne" życie. Odkąd zamieszkała w domu, a raczej, pałacu Royalów nie musi się martwić czy uzbiera wystarczająco pieniędzy na mieszkanie, ubrania czy nawet jedzenie. Bez wątpienia to również był powód dla którego nie odpierała wszystkich ataków i dawała sobą pomiatać.

Styl autorek jest lekki i nieprzekombinowany. Książkę czyta się naprawdę szybko. Zostały poruszone tu trudne tematy: hazard, seks (a raczej uzależnienie od niego), uzależnienie od alkoholu i narkotyków, strata bliskiej osoby. Jeśli zaglądacie na mojego bloga od dłuższego czasu to wiecie, że lubię trudne tematy w książkach, ale nie lubię, gdy są one lekceważone. W "Papierowej księżniczce" bohaterowie zauważali problemy swoich bliskich (nie zauważając jednocześnie swoich), ale wychodzili z założenia, że nic się nie da zrobić, tak musi być. Koniec, kropka. Problem jest i będzie dalej się pogłębiał, bo nikt nie ma zamiaru z nim walczyć. Jednak wszystko co wyżej napisałam, również przedmiotowe traktowanie ludzi, dzieje się w prawdziwym życiu, a osobniki takie jak bracia Royal również chodzą po tym świecie, więc nie rozumiem fali krytyki, która zalała tę książkę. Fakt, sposób w jaki bohaterowie (nie) rozwiązują swoje problemy pozostawia dużo do życzenia. Jednak książka skierowana jest do dorosłych czytelników, a dorośli ludzie potrafią odróżnić (przynajmniej mam taką nadzieję) co jest dobre a co złe, co jest bezpieczne a co szkodliwe. Gdyby ta pozycja była kierowana do młodzieży (za granicą jest) to zrozumiałabym tę falę krytyki, na szczęście Wydawnictwo Otwarte dedykuje tę książkę dorosłym czytelnikom.

           "Papierowa księżniczka" nie jest pozycją ambitną i wnoszącą cokolwiek do życia czytelnika Nie wyniesiemy z niej kompletnie nic, ale moim zdaniem idealnie nadaje się jako przerywnik między książkami bardziej wymagającymi. Warto też zaznaczyć, że ta książka na pewno nie spodoba się osobom, które nie lubią tego typu literatury. Jeśli chociaż trochę zainteresowała Was ta książka to najlepiej będzie jeśli ją przeczytacie i sami wyrobicie sobie zdanie na jej temat.

         Podsumowując, "Papierowa księżniczka" to książka dedykowana dorosłym czytelnikom. Jest to pozycja lekka, niezobowiązująca, z mało barwnymi bohaterami, nieco schematyczna oraz z mało oryginalną fabułą. Jednak przyznać muszę, że przeczytałam ją w tempie ekspresowym, a momentami nie umiałam się od niej oderwać, nawet nie umiem wyjaśnić z jakiego powodu. Po prostu mówiłam sobie "jeszcze tylko jeden rozdział" a kończyło się na znacznie większej ilości. W dodatku zakończenie trochę mnie zaskoczyło i zaciekawiło. Gdy w Polsce ukaże się drugi tom to z pewnością po niego sięgnę, jednak jeśli się nie pojawi to też specjalnie nie będę nad tym ubolewać.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Otwartemu.