Jakiś czas temu napisałam o trzech grach/ zabawach dla dzieci - Kolorowym praniu, Pod, nad czy obok i Matrioszkach, a moją opinię znajdziecie tutaj. Tym razem opowiem Wam o innych pozycjach dla najmłodszych - Zaginiony skarb, Poznaję emocje i Zwierzęta na kontynentach.

Gotowi? Zaczynamy!

Zaginiony skarb - gra planszowa | 5+

Poznaje emocje - karty z obrazkami | 3+

Zwierzęta na kontynentach - loteryjka edukacyjna | 2+

❤️❤️❤️

Zaginiony skarb

。Wiek 5+

。 Liczba graczy 2-4

。 Czas gry 30 min.

➔ Na czym polega zabawa?

Zaginiony skarb to gra w której trzeba odnaleźć... zaginiony skarb ☺ Kapitan Drewniana Noga zakopał swój skarb, a miejsce jego ukrycia oznaczył na mapie, ale uwaga! Na graczy czekają również pułapki!

Celem gry jest odnalezienie żetonu ze wspomnianym wcześniej skarbem oraz powrócenie z nim na statek.

Na planszy należy postawić pionki graczy (w miejscu START/META), żetony celu trzeba położyć krzyżykiem do góry na wskazanych (wcześniej je mieszając), a karty pułapek należy potasować i położyć stosik obok planszy.

➔ Jak wygląda rozgrywka?
Grę rozpoczyna najmłodszy gracz. W każdej rundzie rzuca się kostką, która ma cztery pola z kropkami (od jednej do czterech), jedno pole z czaszką oraz jedno z bombą. Kropki upoważniają do przemieszczenia pionka o tyle pól, ile kropek na kostce, czaszka umożliwia pobrania karty pułapki, a bomba upoważnia do wyzwania swego przeciwnika na pojedynek.

To są bardzo uproszczone zasady gry, bo po drodze czeka wiele przeszkód:

- żetony celu - jeden z nich skrywa skarb, ale są też takie, które mogą utrudnić danemu graczowi grę, lub wręcz przeciwnie ją ułatwić,

- karty pułapek - skrywają polecenia, które tak jak w przypadku żetonów celu, mogą usprawnić grę, lub nieco ją utrudnić,

- pola na planszy - istnieje wiele pól, na które gdy się stanie, upoważniają do m.in. dodatkowego rzutu kostką, przesunięciu pionka o dwa pola, czy wylosowaniu jednej karty pułapki.

To jest młody człowiek. Nie nienawidzi, nikogo nie ocenia, nie wyśmiewa. Nie jest rasistą, homofobem i antysemitą. Nie rozróżnia jeszcze kolorów, tym bardziej nie dzieli ich na nadkolory i podkolory. Jest nietknięty. Niespaczony. Niezadeptany jak świeży śnieg. Nie zmieniaj w nim tego.

Krysia. Mała księga wielkich spraw

Michalina Grzesiak

Wydawnictwo Czwarta Strona

Data wydania 30/10/2019

Ocena 8/10

To nie jest przewodnik, który poprowadzi was przez gąszcz rodzicielskich wyzwań. Z tej książki niczego się nie nauczycie. Nie znajdziecie tu żadnego tutorialu, który odwiedzie was od popełniania błędów. No serio, to nie tu. Tu notorycznie coś się paprze.

Ta książka pokazuje świat oczami dziecka, a widzenie i rozumienie u pięciolatki to jakby wyższy stopień wtajemniczenia. To jest sztuka. Tak nie oceniać, nie kategoryzować i nie nienawidzić.

~~~

Krysia. Mała księga wielkich spraw to książka w której znajdziecie wiele sytuacji z życia Krysi- przeuroczej dziewczynki, która kolekcjonuje siniaki, woli hip-hop od baletu, bawi się samochodzikami i nie widzi niczego dziwnego w tym, że jej brat ma czasami ochotę pobawić się lalkami, czy pomalować paznokcie. Krysia to dziewczynka rezolutna, tolerancyjna i pełna empatii. Bez wątpienia jest to zasługa jej rodziców, którzy podchodzą do wychowania w sposób racjonalny. Dzieciństwo to czas w którym mały człowiek się formuje, to jakie wartości przyswoi w pierwszych latach swojego życia, przyniesie odzwierciedlenie w dorosłym życiu. Dziecko nie wie co to nienawiść, nie ma uprzedzeń... Tego wszystkiego może nauczyć się jedynie od rodziców, oraz dorosłych z którymi spędza czas na co dzień- dziadków, nauczycieli, przedszkolanek.

Ta książka zmusza do refleksji i sprawia, że na rodzicielstwo patrzy się z nieco innej perspektywy. My, rodzice, mamy naprawdę ogromną moc i jednocześnie trudne zadanie, by wychować nasze dzieci na ludzi tolerancyjnych, pozbawionych uprzedzeń i nienawiści. Droga często będzie kręta, wyboista, a niektóre odcinki trasy będą nam się wydawały wręcz nie do przejścia i to również znajdziecie w tej książce. Michalina pokazuje macierzyństwo takim, jakie jest. Niczego nie koloryzuje, otwarcie mówi o trudnych chwilach i sytuacjach, w których jako mama poległa na całej linii. Żaden rodzic nie jest idealny, każdy miewa trudne chwile, podczas których brakuje jedynie, by poszła para z uszu. W Krysi. Małej księdze wielkich spraw znajdziecie mnóstwo prawdziwych emocji, od radości i szczęścia począwszy, na smutku i rozdrażnieniu skończywszy.

Często rodzice (w tym ja) starają się chronić dzieci, nawet przed najmniejszymi zagrożeniami. Widząc, że nasze dziecko czuje się nieswojo, od razu chcemy je wziąć w ramiona i pocieszyć. Ciągle chcemy je ostrzegać- nie chodź tam, bo się wywrócisz; nie dotykaj, bo spadnie; zostaw to, bo tamto, siamto i owamto. Interweniujemy zbyt szybko, nie dając dziecku pola do nauki, rozwoju reakcji, zmysłów i normalnej społecznej zależności. Czy to jest dobre podejście? Oczywiście, że nie. Wystarczy spojrzeć na to, jak my byliśmy wychowywani. Całymi dniami biegaliśmy po dworze i nie było przy nas rodziców, którzy na każdym kroku mogliby nas ochronić przed upadkiem, czy kłótnią z kolegami. Dziecko musi uczyć się na własnych (nawet tych malutkich) błędach i poznawać świat samodzielnie, a zadaniem rodzica jest przypilnowanie, by śmiertelnie niebezpieczne pomysły dziecka, nie zostały sfinalizowane w prawdziwym życiu, oraz danie maluchowi mnóstwo ciepła, zrozumienia i miłości, by nieustannie czuł, że jest ważny, kochany i nigdy nie będzie sam.

Patrzenie na świat oczami Krysi w połączeniu z przemyśleniami jej mamy, Michaliny, pokaże Wam co tak naprawdę jest ważne w życiu i jak podejść do wychowywania dzieci, by wyrosły na otwartych i tolerancyjnych ludzi. Dzieci wbrew pozorom mają dużo do powiedzenia. Ba! Często to, co chcą powiedzieć jest cholernie mądre. Wystarczy je jedynie wysłuchać, by dowiedzieć się, jak mądrego i rezolutnego malucha mamy pod własnym dachem.

Krysia. Mała księga wielkich spraw to niesamowicie ciepła książka, o tym, co w życiu jest najważniejsze. Moim zdaniem jest to pozycja obowiązkowa dla każdego rodzica. Jestem nią zachwycona i zapewne niejednokrotnie do niej wrócę ☺

Za egzemplarz serdecznie dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.

Nie jest sztuką się zakochać, bo miłość może przyjść szybko i nieoczekiwanie. Sztuką jest pielęgnować to uczucie każdego dnia. Starać się dawać drugiej osobie to, czego chce, czego potrzebuje. Zaspokajać jej pragnienia, pomagać spełniać marzenia. Być takim aniołem stróżem, cieniem. Jeżeli ta osoba kocha nas równie mocno, dostaniemy w zamian to samo. Stanie się tak jednak tylko wtedy, kiedy dwa serca zabiją wspólnym rytmem.

Szukając siebie

Bartłomiej Bartoszyński

Wydawnictwo Vectra

Data wydania 06/12/2019

Liczba stron 264

Ocena 8/10

JEDEN MOMENT WYSTARCZYŁ, ABY CAŁY ŚWIAT ALEKSA ROZPADŁ SIĘ NA MILION KAWAŁKÓW...

Muzyka nagle ucichła i nastała głucha cisza, a w progu wejścia do domu stanął Adam, spoglądając na miejsce, w które obecnie wszyscy kierowali swój wzrok (...).

To miała być jedna z najpiękniejszych nocy w jego życiu. Jednak szybko zamieniła się w największy koszmar. Teraz Aleks ma jedno marzenie - cofnąć czas do tamtego wieczoru i zapobiec katastrofie, która całkowicie zmieniła jego życie.

~~~

Witajcie w 2020 roku! Pierwszy post na blogu w tym roku, a jego bohaterem jest książka wyjątkowa i bardzo mi bliska. Napisał ją mój przyjaciel, z którym w zeszłym roku razem marzyliśmy o wydaniu swoich debiutanckich książek. No cóż... Udało nam się!

Szukając siebie to jedna z tych książek, o których przed przeczytaniem powinno się wiedzieć jak najmniej. Poznałam tę historię bez znajomości zarysu fabuły i moim zdaniem ta powieść właśnie na to zasługuje- aby sięgnąć po nią w ciemno i poznać tę historię samemu. Niemniej jednak Bartek stanął na wysokości zadania i stworzył taki opis fabuły, że w żaden sposób nie zdradza zbyt wiele, a  jednocześnie podsyca ciekawość.

Aleks ma cudowne życie, jednak jeden moment wystarczył, by cały jego świat runął jak domek z kart. Musiał podjąć trudną decyzję, która wbrew pozorom pozwoliła mu stanąć na nogi i chociaż w małym stopniu odżyć. Nie ukrywam, że wybór podjęty przez Aleksa, nie był dla mnie zrozumiały. Jestem pewna, że ja bym tak nie postąpiła... Ale czy na pewno? Czy potrafię sobie wyobrazić jakbym się zachowała i co bym myślała w obliczu tragedii jaka spotkała głównego bohatera? Nie, nie potrafię i nie chcę aby kiedykolwiek mnie to spotkało. Mimo że biłam się z myślami, co ja bym zrobiła na jego miejscu, potrafię go zrozumieć. Alex w jednej chwili traci wszystko co kochał i co dawało mi poczucie bezpieczeństwa. Na takie coś nie da się przygotować i stworzyć planu działania. W tym momencie wchodzą uczucia rozrywające serce- przygnębienie, brak chęci do życia, rozpacz, osamotnienie i niesamowity ból owładający ciało i umysł, który czuje się na każdej stronie tej powieści.

Szukając siebie to historia przygnębiająca, zmuszająca do refleksji, niosąca nadzieję i udowadniająca, że człowiek może znieść wiele i po burzy, zawsze prędzej czy później wychodzi słońce. Ta powieść udowadnia, że często mamy wszystko co do szczęścia jest potrzebne, a skupiamy się na błahych problemach, zapominając, że los bywa przewrotny i może nam zafundować prawdziwe piekło, które w obliczu wcześniejszych "problemów" jest niewyobrażalne.

To nie jest książka bez skaz. Byłam trochę zła, że Bartek pominął spory kawałek czasu z życia bohaterów. Chętnie dowiedziałabym się, co w tym czasie się działo. Z drugiej strony, nie czuję, żeby ta historia była w jakiś stopniu wybrakowana. Mój niedosyt wynika raczej z więzi, jaka pojawiła się między mną a głównym bohaterem. Polubiłam go i kibicowałam mu do ostatniej strony, bo los (a raczej Bartek) nie był dla niego łaskawy. Zakończenie wbiło mnie w fotel i sprawiło, że miałam ochotę zdzielić Bartka tą książką. Naprawdę! Zakończenie spada jak grom z jasnego nieba, sprawiając, że czytelnik z niedowierzaniem wpatruje się w ostatnią stronę, jednocześnie zastanawiając się, dlaczego autor jest tak okrutny ☺

Szukając siebie to powieść pełna bólu i cierpienia. Sposób w jaki Bartek oddał emocje, które wylewają się z każdej strony, udowadnia, że jest on niesamowicie wrażliwą i empatyczną osobą. Moim zdaniem jest to bardzo udany debiut, wymagający małych poprawek, ale jestem pewna, że każda kolejna książka będzie bardziej dopieszczona, a co za tym idzie jeszcze lepsza.