Bo strach stanowi klucz. Jeśli ludzie się boją, możesz nad nimi panować.

Zdumiewające, jak zwodnicze potrafią być pozory i jak nadal oceniamy ludzi na podstawie tego, co widzimy, słyszymy i przypuszczamy. Jak to mówią? Wystarczy siedem sekund, żeby zrobić pierwsze wrażenie. Wolimy myśleć, że nie oceniamy innych, ale tak nie jest. Oczywiście, że ich oceniamy. Wszyscy to robią. Życie jest mniej pogmatwane, kiedy szufladkujemy ludzi i przyklejamy im etykietki.

(...) po każdej burzy wychodzi słońce. Nawet jeśli się na to nie zanosi.

Historia naszych pożegnań

My, ludzie, zdecydowaną większość naszej fizycznej i mentalnej ewolucji kończymy w czasie pierwszych kilkunastu lat pobytu na planecie Ziemia- niemowlę w okamgnieniu przemienia się w dorosłą osobę. Później przez resztę życia wyglądamy, w każdym razie na pozór, z grubsza tak samo, po prostu stając się coraz słabszymi i mniej atrakcyjnymi wersjami naszego młodszego ja, gdy geny i grawitacja dają nam popalić.
Co do strony emocjonalnej i intelektualnej... cóż, muszę wierzyć, że to premie wynagradzające powolne niszczenie się naszego zewnętrznego opakowania. 

Sekret Heleny

~~~

W końcu zapoznałam się z twórczością Lucindy Riley, która na każdym kroku jest chwalona. Co tu dużo pisać... Po przeczytaniu Sekretu Heleny wcale się nie dziwię. Autorka ma przepiękny i przyjemny styl, potrafi w cudowny sposób rozbudzić wyobraźnię czytelnika, co bez wątpienia dodaje klimatu. W końcu akcja tej powieści rozgrywa się w głównej mierze na malowniczym Cyprze. W tej książce próżno szukać szybkiej, wartkiej akcji oraz zawrotnego tempa. Lucinda Riley powoli odkrywa przed nami historię bohaterów, co według mnie jest wręcz plusem tej pozycji, ponieważ postaci i wątków jest tu naprawdę wiele.

"Zastanawiam się, dlaczego ludzie nienawidzą pojawiającej się na ich ciele mapy życia, podczas gdy drzewa, (...) albo spłowiałe obrazy, albo niemal zrujnowane, niezamieszkane budynki są sławione właśnie z powodu starości."

Zdecydowanie najbardziej zachwyciła mnie wielowątkowość tej powieści. Każdy wątek został skrupulatnie doprowadzony do końca i wskakiwał niczym brakujący element układanki, a na koniec wszystko połączyło się w zgrabną i co najważniejsze spójną całość. Pandora, czyli magiczny domek, który Helena odziedziczyła po swoim ojcu chrzestnym sprawiła, że dwadzieścia cztery lata od ostatniej wizyty na Cyprze przeszłość Heleny boleśnie zderzyła się z jej teraźniejszością, a tym samym teraźniejszością jej bliskich. Nie trudno się domyślić, że głęboko skrywane sekrety, które Helena przez wiele lat skrupulatnie strzeże w Pandorze wyjdą na światło dziennie, niosąc za sobą bolesne konsekwencje.

Bohaterowie wywołali we mnie mnóstwo emocji- od złości do współczucia oraz rozbawienia.  Lucinda Riley ma niebywałą zdolność do tworzenia postaci bardzo barwnych i ciekawych. Najbardziej polubiłam Alexa, którego losy poznajemy dzięki dziennikowi, który zaczął prowadzić podczas rodzinnych wakacji na Cyprze. Alex jest bardzo inteligentnym, oczytanym, mądrym oraz zabawnym chłopcem. To właśnie jego pamiętnik czytało mi się najprzyjemniej, bo wydarzenia mające miejsce w Pandorze widziane jego oczami były jeszcze bardziej wyjątkowe.

(...) są różne rodzaje miłości i (...) miłość zjawia się w różnej formie.

Można na nią zasłużyć, ale nie można za nią zapłacić.

Można ją dać, ale nigdy nie można jej kupić.

I kiedy jest prawdziwa, nic jej nie pokona.

Taka jest miłość."

Sekret Heleny to piękna powieść utkana z nadziei, sekretów, chaosu, paniki, namiętności, wzlotów i upadów, miłości oraz zagmatwanych relacji rodzinnych. Ta historia wzrusza, bawi, momentami denerwuje i przede wszystkim zmusza do refleksji. Jedyny minus to zbyt szybkie zakończenie tej powieści. Zakończenie, w porównaniu, do całości jest za krótkie i za mało szczegółowe, moim zdaniem zostało potraktowane nieco po macoszemu. Jednak mimo wszystko polecam tę powieść, spędziłam z nią kilka bardzo przyjemnych godzin.

Za egzemplarz serdecznie dziękuję Wydawnictwu Albatros.

Gdy mija około 90 minut od zaśnięcia, zaczynamy śnić, czyli przeżywać marzenia senne. Leżymy zupełnie nieruchomo, mięśnie są wręcz zwiotczałe, oklapnięte niczym dętka, z której uszło powietrze. Może się to wydawać niepokojące, ale bez obaw! Chodzi o to, by ciało nie wykonywało ruchów, które się nam  śnią, na przykład żebyśmy nie poruszali nogami, gdy we śnie uciekamy lub kogoś gonimy.